Toplumsal hayatın gereği güzeli ve çirkini, uyum ve uyumsuzlukları hep birlikte yaşıyor ve görüyoruz.
Gördüğümüz ve yaşadığımız uyumsuzluklara bazen tepki gösteriyor, bazende tepkisiz kalıyoruz.
Her şeye rağmen yaşanmış her ne olursa olsun, akıp gidiyor önümüzden.
Güzelliklerde bir gün son buluyor çirkinliklerde.
Ancak; benliklerde izi, dillerde sözü, kalplerde hatırası kalıyor.
Ve anlam katıyoruz çoğu zaman gördüğümüz, bildiğimiz, yaşadığımız zıtlıklara.
Kendi kendimize ölçü koyuyor, kendi kendimize kesip biçiyoruz.
Atıyor, tutuyor, kolluyoruz bazende.
Zayıfın elinden tuttuğumuz gibi, güçlünün, kazananın yanında olmak haz veriyor kimilerine.
Vicdansız yüreklerde, depreşen kazanma hırsı yenik düşürüyor kimi zaman insanı.
Çamura düşeni çıkarmak, elinden tutmak yerine basılıveriliyor üzerine.
-Ağacın dalı,
-Gülün dikeni kırılıyor.
-Fakirin ekmeği,
-Gürbetçinin umudu,
-İşçinin alın teri,
-Yaşlının bastonu,
-Çocuğun şekeri, elinden alınıyor insafsızca.
Acımasız , soğuk kalplerde, filizleniyor, büyüyor nefret tohumları.
Oysa, kardeşçe yaşamak, beraber ve birlik olmak gerekmiz mi?
Nedendir, nicedir, kimedir bu kadar kin nefret?
Çirkinlikler önümüzdeyken, güzülliklerin kıymeti neden bilinmez?
Yoksulluk varken, var olan imkanlara neden kanaat edilmez?
Onca kötülük, onca kirli hesaplar varken, neden güzellik aranmaz?
Doğru, düzgün yol varken, neden yoldan çıkar insan?
Adil, dürüst, sevgi dolu olmak varken, neden içi kararır insanın?
Okumak, bilgi sahibi olmak dururken, neden cahilliği seçer insan?
Paylaşmak, beraberce kazanmak, büyümek varken, niyedir çalım atmak?
Aydınlık dururken, karanlıklara neden sürüklenir insan.
Özgür ve hür olmak varken, zindanlara girmeyi, özgürlüğünüzü kaybetmeyi neye karşı yeğlersiniz?
Hayatın akışı içinde işte tüm bunları düşünemiyoruz insan olarak.
Bazen hezeyana kapılıyor, bazen hırsımıza yenik düşüyoruz.
Kimi zaman benzine atılan ateş gibi parlıyoruz farkında olmadan.
Sabır, kanaat, iyilik, sevgi, saygı kayıp gidiyor elimizden.
Sabırlı, sevgi dolu, dostça, özgür ve ölçülü kalmak dileğiyle.
