Arabası var!..
Ev desen, emlak zengini mübarek.
Para-pul,
Dolar-euro gani…
Tarla-tapan babadan kalma,
Yanı bucağı safi hazine.
Sür babam sür arayan yok, soranı hak getire.
Arada bir “Kurt”da dalmasa mala-melale,
Ne bir vergi vereceği var devlete,
Nede bir garip gurebanın tutacağı elinden.
Laf bilmez,
Lafın nereye varacağını hesap etmez.
Bir Allahın kulu demez ki “şu deyyusun kursağım da bir bardak çayı” var,
Ama
Ağa demezsen de bozulur hergele.
Yani şahsına münhasır,
Ellerden ayrı bir ağa mübarek!
Bu yaz birkaç günlüğüne Akçay’a gittim. Kardeşimden öte arkadaşımın bir işi için yetkili beyin yanına gitmemiz gerekti
Az biraz konuştuktan sonra,
O beyin 35 yıl evvel işkencede ölümden kurtardığım (askerliğim Balıkesir askeri ceza evinde bitti! Kenan evren işkence yapılıyor diyenin alnını karışlarım derken, orda yatanların bir çoğu hala sakat olarak yaşamına devam ediyor.) zat olduğunu anladım.
Tabii,
Biz kahvemizi yudumlarken iş bitti!..
Bayram ertesinde Ankara’da telekom’la ilgili problemi çözmek için ilgili şubeye gittik,
İlgilenen hanıma yakasında yazan soy isminden ötürü nereli olduğunu sordum ve Kırıkkale’de samimi arkadaşımın adını andım, gülerek amcası olduğunu söyledi.,
Malum,
Biz yine kahve içerken iş bitti.
Bu gün,
Ankara ‘da Atm kuyruğunda Ceza evi ile ilgili bir arkadaşın problemini konuşuyorduk ki, arkamız da sıra bekleyen ve Kırık Köylü olduğunu ve abisinden dolayı beni tanıdığını söyleyen şahıs tarafından problem çözülüverdi…
Meğerse
Ceza ve tevkif evlerinde görevli yetkili bir kardeşimizmiş.
Demem o ki,
Benim için rutin hale gelen şeylerle birlikte elli altı yıllık ömrümün,
Son birkaç ayın da yaşadıklarımın özeti bu.
Amca diyor ki,
Mal melal,
Para pire,
Zenginlik vesaire hep bende,
Ama itibar-tanınmışlık sende.
!!!!!!
Dağda eşkıyalar mı soydu bizi acur ikizi!!!
Kazandık,
Kazandığımızı dostlarla yedik.
Biz insan severken,
Sen mal-melal sevdin.
Biz paylaşırken kazanımlarımızı,
Sen hep bana rab bana dedin.
Biz hatır dedik,
Sen satın alırım dedin.
Ağalık vermeyle olur dedik,
Sen vermeyene küstün.
Bu günde,
Paracıkların cebinde,
Söm söm aşağı yukarı gezip yürüyorsun yetmiş yıllık hayatında yağmurlu havada dahi su vermeden kimseye.
Sonrada, aşşık atıyorsun hayatı ortak yaşayanlarla..
