1980 haziran başı!..
Büyüttüğüm yaşın askerliği gününden evvel davet edeceğini hesap etmemiş,
Eniştemin ürettiği ponza taşlarını Bursa’da alıcıya teslime gidiyordum.
Yol kontrolü yapan jandarma tarafından indirildim otobüsten,
Asker kaçağı gerekçesi ile.
Meramımı anlatıncaya kadar geçen iki günün sonun da imana gelen komutan,
Bursa’da işi bitirdikten sonra Niğde askerlik şubesine gitmem şartı ile salıverdi beni.
7 haziran 1980!..
Niğde askerlik şubesinden sülüsü almış,
İstanbul’a gelmiştim gece.
Yedi tepeli şehre işi düşmüş,
Yada,
Bir vesile ile orda bulunanlar bilir;
Gün, hiç bitmez o memlekette çalışana.
Gecesi ayrı,
Gündüzü ayrı hareketlidir.
Bense,
Akşama dönmek üzere ayrılmış,
Beş gün sonra gelebilmiştim ancak.
Hesap-kitap yapıp, ifade vermeler den sonra patrona, “10 haziran günü Balıkesir’de birliğime teslim olmam gerektiğini, o nedenle toparlanıp hemen Kırıkkale’ye ulaşmak, bir günde olsa anama misafir olup, babamın hayır duası ile yola çıkmak istediğimi söyledim.”
Bacım ağlarken, eniştem, aynı zaman da iş verenim, içeri odaya gitti ve elinde dört bin lira ile geri geldi.
“On aylık maaşından arta kalan bu kayınço” dedi, uzattı parayı.
Film şeridi gibi geçti on ay beynimden.
Yedim!..
İçtim.
Gezdim-tozdum…
Üst- baş, konaklama, hamam- plaj,
Bar-pavyon,
Hatta haftada bir kez Karaköy ziyareti derken, üste birde “dört bin lira…”
Para büyük, hak ettiğimi düşünmüyorum!..
Ve
Ağzımdan “dört bin liramı veriyorsun diye bir ses çıktı”
Çıkmaz olsaydı da son çıktığı olaydı!..
Eniştem rahmetli, (patron aynı zamanda)
Bu cümleyi duyar duymaz açtı ağzını yumdu gözünü.
Yediğimden, içtiğimden dem vurduktan sonra bacımın duymaması gereken gezmeler de dahil olmak üzere anamın kızlığından, babamın oğlanlığından torbada ne varsa boşalttı ortaya… son cümle, “ağzına da-gözüne de çok bu para” dedi.
Güldüm!..
“”İyi de bende onun için diyorum ya” dedim. On aydır gezip tozma bir tarafa üste bir de dört bin lira veriyorsun… gerçekten hem ağzıma çok hem gözüme çok… o nedenle alamam dedim.
Rahmetlinin bakışlarını anlatmaya kelimeler in yeteceğini sanmıyorum bu köşeden.
Sadece,
“yanlış anladım” diyebildi.
Netice!..
36 yıl sonra yine, yanlış ifade ettiğim şeyler olduğunu görüyorum sevdiklerime karşı…
Bazen, söylemek istediğinizle söylediğiniz şeyler örtüşmeyebilir. Yanlış anlatabilirsiniz de, yanlış anlaşılabilirsiniz de. Özür dilemek insanlığın erdemindendir… dileyin!..
Ben diledim;
Kabul görür mü bilmem!
